Terapia tików
Tiki są mimowolne, ich kontrola znajduje się poza możliwościami dziecka. Najczęściej są to szybkie, skurcze mięśni. Tiki występują na twarzy, ramionach lub kończynach górnych np. mruganie, drganie ust, potrząsanie głową, wzruszanie ramionami. Czasem ruchom towarzyszy dźwięk np. chrząkanie. To czy choroba tikowa wymaga leczenia zależy od stopnia jej nasilenia, oraz od tego w jakim stopniu tiki utrudniają dziecku normalne funkcjonowanie.
Tiki występują najczęściej u dzieci w wieku od 7 do 14 lat (częściej u chłopców), zdarza się też, że pojawiają się u dzieci w wieku przedszkolnym. Rodzic, który obserwuje dziecko, może mieć wrażenie powtarzającego się „wyładowania” napięcia.
Jeśli tiki są objawem zbyt silnego napięcia u dziecka, to traktujemy je jako objaw służący do poradzenia sobie z lękiem. Zaostrzenie tików zwykle następuje w stresie. Rodzice często obserwują, że w momencie gdy ich dziecko pochłonięte jest interesującą czynnością tiki ustępują. W tym wypadku pomocna będzie psychoterapia indywidualna.
Choroba tikowa może bardzo utrudnić życie dziecku, dodatkowo dzieci są narażone na przykre komentarze ze strony rówieśników, co w konsekwencji może prowadzić do wykluczenia z grupy rówieśniczej i zaniżeniu samooceny dziecka.
Prowadzimy terapię tików metodą behawioralną, skoncentrowaną na zmianie zachowania. Tiki wyprowadzamy poprzez metody:
- odwracania tików – czyli nauka niedopuszczania do pojawienia się tiku, poprzez świadome napinanie mięśni dotkniętych tikiem lub zastąpienie go inną czynnością,
- metodę kalendarzykową,
- systemy nagradzania zachowań pożądanych – czyli pozytywne wzmacnianie momentów, w których tiki nie występują.
Jeżeli tiki wyraźnie utrudniają funkcjonowanie dziecka zalecamy konsultację u lekarza psychiatry, w celu podjęcia decyzji czy należy do procesu leczenia włączyć farmakoterapię.